ژول‌ورن آرزو داشت که تمام زندگی خود را به مسافرت بپردازد. او در شرق فرانسه، داخل جزیره‌ای در رودخانه‌ای که به اقیانوس اطلس منتهی می‌شد بزرگ شد. او کشتی‌هایی را دوست داشت که به طور منظم در لنگرگاه رودخانه متوقف می‌شدند.

ژول در کودکی از دکل‌های بلند آنها تعجب می‌کرد و از مقدار باری که به فرانسه حمل می‌کردند شگفت‌زده می‌شد: کاکائو، ادویه‌ها، شکر و میوه‌های عجیب و غریب مانند انبه.

زمانی که ژول سی و یک ساله بود، ژول شعر می‌سرود، نمایشنامه می‌نوشت و مقالات زیادی در مجلات چاپ می‌کرد؛ اما او عاشق نوشتن کتاب بود. او آرزو داشت یک داستان ماجراجویانه بنویسد که خوانندگان را در مورد دنیای اطراف هیجان‌زده کند.

به همین خاطر او مطالب زیادی در مورد برخی از مکان‌های شگفت‌انگیز جهان مطالعه می‌کرد. او در مورد قلعه‌های انگلیس، مناطق مرتفع اسکاتلند تحقیق کرده و رمان‌هایی درباره شوالیه‌ها و شاهزادگان خوانده بود. وی همچنین کتاب‌هایی از چارلز دیکنز که زندگی در انگلیس را شرح می‌داد مطالعه کرده بود.

اما حالا او بالاخره تصمیم داشت آن مکان‌ها را شخصاً از نزدیک ببیند. در تابستان سال 1859، ژول و یکی از دوستانش از فرانسه به سمت جزایر انگلستان حرکت کردند. این دو با یک کشتی باری به نام هامبورگ حرکت کردند.

وقتی کشتی از آبهای سرد اقیانوس اطلس عبور کرد، ژول خوشحال و ذوق‌زده بود. او با علاقه تمام شب بیدار می‌ماند تا به ستاره‌ها نگاه کند. روزهای زیادی را در روی عرشه می‌ایستاد و اقیانوسی را که در پیش بود را نگاه می‌کرد تا نشانه‌هایی از خشکی را ببیند. پس از ورود این دو دوست به لیورپول انگلیس، با قطار به اسکاتلند رفتند. ژول در آنجا از کوههای مرتفع، دره‌های عمیق و دریاچه‌های مه‌آلود مبهوت شده بود. ژول شفق قطبی را دید - شفق‌های قطبی نورهای زیبایی‌اند که به‌طور طبیعی در آسمان دیده می‌شوند و معمولاً در شب و در عرض‌های جغرافیایی قطبی به چشم می‌خورند- و از اعماق غارها دیدن کرد. در مسیر بازگشت به خانه، آنها از شهر معروف لندن نیز بازدید کردند.